مهربون مه آلود
دست بردار از این در وطن خویش غریبمهربون مه آلود
دست بردار از این در وطن خویش غریبنترس از هجوم حضورم چیزی جز تنهایی با من نیست ...
...
و خدا بود و با او عدم
و عدم گوش نداشت
حرفهایی است برای گفتن
که اگر گوشی نبود ... نمی گوییم.
و حرفهایی ست برای نگفتن ...
حرفهایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورند ...
حرفهای شگفت .. زیبا و اهورایی همین هایند ...
و سرمایه ی ماورائی هر کسی به اندازه ی حرفهایی ست که برای نگفتن دارد ...
حرفهای بیتاب و طاقت فرسا
که همچون زبانه های بیقرار آتشند
و کلماتش هر یک انفجاری را به بند کشیده اند
کلماتی که پاره های بودن آدمی اند ...
اینان همواره در جستجوی مخاطب خویشند
اگر یافتند ... یافته می شوند ...
... و
در صمیم دو وجدان او آرام می گیرند ...
و اگر مخاطب خویش را نیافتند ... نیستند ...
و اگر او را گم کردند ... روح را از درون به آتش می کشند و دمادم
حریق های دهشتناک عذاب بر میافروزند ...
و خدا ... برای نگفتن حرف های بسیار داشت ...
که در بیکرانگی دلش موج می زد و بیقرارش میکرد ...
و عدم چگونه می توانست مخاطب او باشد ؟!...
هر کس گمشده ای دارد ...
و خدا گمشده ای داشت ...
هر کسی دو تا است ... و خدا یکی بود ...
هر کس به اندازه ایی که احساسش می کنند هست ...
هر کسی را نه بدانگونه که هست ... احساس می کنند ...
بدانگونه که احساسش می کنند ... هست ... !
انسان یک لفظ است
که بر زبان آشنا می گذرد ...
و بودن خویش را از زبان دوست می شنود ...
هر کسی کلمه ای ست
که از عقیم ماندن میهراسد ...
دکتر علی شریعتی
در اشتیاق گلی که نچیده ام ... می لرزم
هیچ چیز با تو شروع نشد
همه چیز با تو تمام می شود
کوهستان هایی که قیام کرده اند
تا آمدنت را
پیش از همگان ببینند ...
اقیانوس ها
که کف بر لب می غرند و
به جویبار تو راهی ندارند
باد و هوا که در اندیشه اند
چرا انسان نیستند
تا با تو سخن بگویند
و تو ... سوسن خاموش
همه چیزت را در ظرفی گذاشته به من داده یی
تا بین واژگان گرسنه قسمت کنم.
هیچ چیز با تو شروع نشد...
همه چیز با تو تمام می شود...
جز نامم ...
پی نوشت : قلبم توده ایی از بلور است ... مشتی نور و پر
می پرسی چگونه تکه یی از نور نوری را پنهان کرده؟
حیرت من هم همین است.
شمس لنگرودی ...
باران ببار که ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم ...
آره بارون می یومد خوب یادمه ...
آره بارون می یومد خوب یادمه ...
مثه آخرای قصه ... اون جا که آدم می ره به رویا ...
آره بارون می یومد خوب یادمه ...
...
زیر لب زمزمه کردم ... کی می تونه دل دیوونه رو از من بگیره ... ؟!
اونقدر باشه که من دل و دستش بدم و چیزی نپرسم ...
دیگه حرفی نمونه ... بعد ه نگاهش ...
آره بارون می یومد خوب یادمه ...
یه غروب بود روی گونه هات دو قطره ... که آخرش نگفتی بارونه یا اشکه چشمات ...
دیگه فرقی هم نداره ... کار از این حرفا گذشتو ... دیگه قلبم سر جاش نیست
آره بارون می یومد خوب یادمه ...
خیلی سال پیش ... توی خوابم دیده بودم ... تو رو با گونه ی خیست ...
اون جا هم نشد بپرسم بارونه یا اشک چشمات ...
اون جا هم نشد بپرسم بارونه یا اشک چشمات ...
اون جا هم نشد ...
آره
بارون
می یومد
خوب یادمه ... !!
پی نوشت : این شعرو با صدای مهران مدیری از دست ندید ...
من و علامت سوال ...
یه سوالی برام پیش اومده خیلی وقته ...
اون دسته از آقایونی که عینک آفتابی استفاده می کنن فکر می کنن وقتی عینک رو چششونه
زل زدنشون معلوم نیست؟؟!!..ای حرصم می گیره ...تازه با اون حالت بی تفاوتی هم که به خودشون می گیرن بیشتر حرص می دن ...
دنیای این روزا ی من ۲
این روز ها ریمل ضد آب نیاز شدم شدید ....
پی نوشت : این روزا دارم زندگی می کنم با همه ی وجود سعی میکنم زندگی کنم ...
پس چرا دیگران مدام می گن چرا انقد داغونی ؟؟..........
از این همه به دنیا آمدن خسته ام ... خ س ت ه
هیچکی غم صدامو ... غم نگامو نشنید ...
من خ س ت ه ا م از این همه به دنیا آمدن ...
من در حسرت صدایی بودم که دست هایم را دوست داشت.
دست بردار از این در وطن خویش غریب...
غمگین چو پاییزم ... از من بگذر
شعری غم انگیزم ... از من بگذر
سر تا به پا عشقم ... دردم ... سوزم
بگذشته در آتش ... شب چون روزم
بگذار ... ای بی خبر بسوزم
چون شمعی تا سحر بسوزم
دیگر ای مه به حال خسته بگذارم
بگذر و با دل شکسته بگذارم
بگذر از من ... تا به سوز دل بسوزم
در غم این عشق بی حاصل بسوزم
بگذر بگذر تا در شرار من نسوزی
بی پروا ... در کنار من نسوزی
همچون شمعی به تیره شب ها
می دانی عشق ما ثمر ندارد
غیر از غم حاصلی دگر ندارد
بگذر زین قصه ی غم افزا
(تورج نگهبان)
پی نوشت : در مراسم سوم مادر بزرگم ... صحبت بین عمه و آرمان نوه ی سه سالش
آرمان: نا نا این جا کجاست؟
عمه:خونه ی مامانه منه
آرمان:مامانت کجاست؟
عمه:رفته پیش خدا
آرمان:خدا کجاست؟
عمه:اون بالا تو آسمونه
آرمان:(در حالی که سرش رو برده بالا و به سقف نگاه می کنه: ن م ی ب ی ن م ش
من در حالی که یه عالمه بغض دارم به تو خدای خودم فکر می کنم و این که چه قد با آرمان موافقم ...
مرا اندکی دوست بدار اما طولانی...
امروز پشت یه نیسان آبی نوشته بود ...
اسیر یه خاطره ...
نمی دونم چرا یاده تو افتادم؟؟؟
پی نوشت :یه جایی نوشته بود اومدن همه ی آدما تو زندگی یه ما به خاطر یه دلیلیه
... تو اومدی به من یاد بدی همیشه حسرت داشتن چه جوریه ...
بزارم بری همیشه حسرت نداشتنتو دارم بزارم بمونی و ....
.....
این روزا همه ی درا به روم...
بسته می شه ...
حتی در مترو ...
پی نوشت : بعد از تو با من چه کنم؟؟ با من بی پناه من ...
سرنوشت
تقصیر باد بود
بی موقع او وزید
شاید اگر به جای تیر
روز تولدم ... در ماه مهر بود
یا لااقل ... بجای جمعه
در روز شنبه ای ... حتی سه شنبه ای
شاید اگر که مادرم
پیشانی سیاه مرا خوب شسته بود
خوشبخت می شدم
تقصیر ابر بود
آن باد نارفیق ... که مخالف همی وزید
از دست جور آن مه و خورشید زیر ابر
لجبازی فلک که چرا نان ما نداد
شاید شباهت مرغک همسایه ام به غاز
کوتاهی پدر
اقبال کج مدار
شاید اگر که شانس ... آن قهر کرده ز من ... گیج بی حواس
یکبار هم پلاک خانه ما را به یادداشت
خوشبخت می شدم
تقصیر ما که نیست
از دست روزگار که طالع ما را چنین نوشت
دیگر گلایه بس
باید شروع کنم
دشوارتر قدم این اولین قدم
این راه باور خود ... راه نو شدن
با گام اولین آغاز می شود
باید شروع کنم
مکتوب سرنوشت
باید ز سر نوشت ...
کیوان شاهبداغی
خرداد ۸۸
خرداد ۱۳۸۸ بود دخترم
بیش از تمام خردادها باران آمد
هم سن تو بودم
دلم زندگی می‌خواست
رنگ و آواز
خرداد ۱۳۸۸ بود
گاهی اگر
خیره می‌شوم
به نقطه‌ای
از پس
آن خرداد است
دیگر
از پدر‌بزرگ نخواستم
خاطرات انقلاب را تعریف کند
روز به روز
ساعت به ساعتش
دقیق یادم است
چگونه بگویم
آن سال
بر ما چه گذشت
تو باور نمی‌کنی
از پشت‌بام کلاشینکف در‌آمد
از خیابان باتوم
تمام کانال‌های تلویزیون
چارلی چاپلین نشان می‌داد
فراموش نکن
به کودکانت هم بگو
روزی روزگاری
در ایران
وقت آن رسید
خرداد ۱۳۸۸ بیاید
ما با هم بودیم
شکست نخوردیم
و
تا همیشه داغ داریم
سارا محمدی اردهالی
۲۸ خرداد ۱۳۸۸
دنیای این روزای من...هم قد تن پوشم شده...
سراب رد پای تو کجای جاده پیدا شد ؟؟؟؟
کجا دستاتو گم کردم که پایان من اینجا شد؟؟؟؟
کجای قصه خوابیدی که من تو گریه بیدارم؟؟؟
که هر شب هرم دستاتو به آغوشم بدهکارم...
تو با دلتنگی های من ... تو با این جاده همدستی ...
تظاهر کن ازم دوری ... تظاهر می کنم هستی ...
تو آهنگ سکوته تو به دنبال یه تسکینم ...
صدایی تو جهانم نیست ... فقط تصویر می بینم ...
یه حسی از تو در من هست ...
که می دونم تو رو دارم ...
واسه
برگشتنت
هر
شب
در رارو
باز
می زارم
پی نوشت:اگه داریوش نبود دنیا یه چیزی کم داشت.
آقای راننده ی عزیز به خاطر زیاد کردن کولرت وقتی گرمم بود ممنون حس خیلی خوبی بهم داد.
ای دیر به دست آمده بس زود برفتــی
آتش زدی اندر من و چون دود برفتی
چون آرزوی تنــــــگدلان دیر رسیدی
چون دوستی سنـــــگدلان زود برفتی
زان پیش که در باغ وصال تو دل من
از داغ فــــــــراق تو بر آسود برفتی
ناگشته من از بند تو آزاد بجستـــــی
ناکرده مـــرا وصل تو خشنود برفتی
هر روز بیفزود همی لطف تو با من
چون در دل من عشق بیفزود برفتی
عبدالواسع جبلی
گاهی دل دو نیم می شود...
(الان که دارم این پستو می نویسم دلم یه دنیا گرفته و اشکام داره می ریزه
وقتی صدای هق هق گریه های مردونتو شنیدم ... شکستم ... با جای خالیتون چه کنم؟ )
داداشم از این خونه کوچ کرد و کوله بار درد و غمشو تو یه خونه ی دیگه باز کرد ...
آرزو می کنم آرامشی که اینجا نداشتی ... اون جا داشته باشی ...
این پست تقدیم به تو ....
تا حالا شده لحظه ای از زندگی تو دوست داشته باشی .... یه لحظه ی کو تاه که تا چشماتو ببندی بیاد جلوی چشات ...
چند سال پیش بود اون روزایی که عاشق بودم و دلتنگ تو ...
رفته بودی سربازی ولی از اون جایی که خیلی بهت وابسته بودم دوریت خیلی اذیتم می کرد ...
واسه مرخصی اومده بودی ...یادته تو پیکان بابا داشتیم می رفتیم ...
داریوش می خوند آهنگی که می دونی خیلی راحت اشکمو دار می یاره
برادر جان نمی دونی ... چه دلتنگم ...
برادر جان نمی دونی چه غمگینم ...
نمی دونی نمی دونی ... گرفتار کدوم طلسمو و نفرینم ...
پشته چراغ قرمز وایستادیم ...تو چشمام نگاه کردی و برای چند ثانیه دستامو تو دستات گرفتی ...
نمی دونم یادته یا نه .. ولی من عاشق اون لحظه از زندگیمم...
یکی از لحظه هایی که هیچ وقت یادم نمی ره..
یادت باشه ما خیلی تنهاییم...تنها ترمون نکنی؟؟؟!!!!!
عشق صدای فاصله هاست ...
عشق انسان به انسان ...
بتی است که بعضی ها آن را همانند خدا پرستش می کنند ...
عاشقان بت مورد نظر خود را در پهنای دریایی بنا می کنند...
که فقط خود باشند و معشوق خود ...
ولی حال دریا ...
دریای بت پرستان است و هر کس ...
به طریقی مشغول ستایش بت مورد علاقه ی خود می باشد ...
گناه بت هایی که فردی برای پرستش ندارند...
یا گناه افرادی که بت مورد نظر خود را در دست دیگران می بینند چیست؟
یا اصلا گناه من چیست؟؟
در ساحل این دریا لنگر انداختم...
غافل از آینکه خود بت پرستم و خبر ندارم ...
بتکده ی ما ... همین دریای ما ...
از سنگینی این همه بت ناله می کند و یک روز از تحمل آن سرباز خواهد زد ...
ناگهان دریا ...
بتکده ما...
که همه ی هستی ما بود ...
به دست گردابی ویران می شود ...
همه ی بت ها شکسته ... عشق به بت پرستی پایان می یابد ...
همه ی بت ها شکسته ... عشق به بت پرستی پایان می یابد ...
همه دین عوض کرده و آتش پرست می شوند ...
و با گرمای آتش عشق میان خود را گرم تر و گرم تر می کنند ...
ولی من باز هم ... در وسط گرداب ... و در میان بت ها ...
بت شکسته خود را پرستش می کنم ...
غافل از اینکه بت من آتش پرست شده است ...
و به دست آتش پرستی ستایش می شود ...
بت پرستی که به عشقمان بر روی دریا قسم خورد ...
حال با گردابی آتش را می پرستد ...
آتشی که هیچ ارتباطی با آب و دریا ندارد ...
بت پرستی که قصد آباد کردنم را داشت ...
آتش پرست شد ...
و ویرانم گذاشت ...
خماری ما
خانوم ها و آقایان محترم:
۲هفته پیش طی طوفانی که از آسمان آمد! به قول مادر بزرگمان ماهپاره ی ما .. همان ماهواره ی شما دچار سرنگونی شدیدی شد که اینجانب همراه با اهل منزل از دیدن برنامه ی مورد علاقه ی خود ..(اشتباه نکنید مسلما ویکتوریا هرگز برنامه ی مورد علاقه ی ما نبوده است .. )محروم گردیدم.و بنده و خواهر گرامیمان به شدت افسردگی گرفتیم..و در طول هفته تمامی حرکات اکرواتیکی را جهت درست کردن ماهپاره خانوم به کار بردیم تا حداقل تکرار برنامه را ببینیم...
ولی دریغ و صد افسوس...
تا پدر محترم خانواده دلش برایمان سوخت و آقا ...را همراه با خود آورد و ماهپاره درست شد ...
برادر محترم برای جلوگیری از تکرار حادثه ... ۸ و ۹ کیلو و گچ و سیمان درست کرد و خانوم رو محکم سر جایشان نشاند و ما خوشحال و سرخوش منتظر جمعه ماندیم تا بالاخره (next persion star )را ببینیم...من و خواهر هنر دوستمان به شدت به آقای حسین یوسفی عزیز علاقه مندیم و صدایشان را هم دوست می داریم حتی برادرمان قول داده بود که حتما زنگ بزند و او را از بین 5 نفر انتخاب کند..جمعه پیش که تکرار را دیدیم حسین عزیز نخواند و ما خوشحال منتظر شنبه شدیم.یعنی دیشب..یک دفعه به خودمان آمدیم دیدیم آقای غیاسی 16 هنرمند را به روی سن خواست دریغ از نشان دادن اجرای آخر حسین ...و در حالی که ما به شدت هاج و واج مانده بودیم حسین مظلوم ما بین 5 نفر نبود..
حال می توانید به ریشمان بخندید چون حالمان شدید گرفته شد و فحش های بدی نثار آقایان ستار و وارتان کردیم. رامین را معذور بدانید لطفا..
حال هدفمان از نوشتن این پست چه بوده؟
لطفا ما را از خماری در بیاورید حسین کی اجرا کرد؟تایماز و ساناز هم ایضا؟
اگر کسی آهنگی از حسین ضبط کرده برایمان بگذارد خواهشا...التماسا... لطفا...
و هدف آخرمان اگر روزی حسین از اینجا عبور کرد بداند که خانواده ی همیشه در صحنه ی ما طرفدار ایشان بوده و هستیم.
با تشکر
1)من همانم مهربان سال های دور ... رفته ام از یادتان ؟یا می شناسیدم هنوز...
غریبه واژه ی خوبی نبود برای صدا زدن کسی که یه روزی آشنا می دونستیش...
2)می دونستی که تو داری خاطره می شی و من خاطره باز این روزها...
ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش
بابا می گه : دوست داشتن مثه سکه می مونه و دل مثه قللک...
اگه مهر کسی به دلت افتاد ... اون وقت اگه سکشو بخواد باید دلتو بشکونه ...
اون وقت چه جوری انتظار داری وقتی نزدیکم می شی خورده شیشه های دلم دستتو نبره؟ها؟؟
ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش
برای درد قدیمی درمان شدن سخت است...
فکر کنم باید یه رابطه ای بین
شکستن دل ... لرزش تن و قطره های سُرُم باشه... نه؟؟
قطره های سرم که چه آروم آروم می چکه ...
انگار که هیچ وقت نمی خواد تموم شه ...
و تو ...
تو که همیشه اون ور قطره هایی
تو که داری قطره ها رو می شماری و
نمی ذاری سرعتش از حد مجاز بیشتر شه ...
اینقدر زیاد که رگ هام بترکه ....
تا این کابوس لعنتی (بلا تکلیفی) تموم شه ...
تا دیگه قلبم هوس نکنه بازی در آره!! یاد تو بیفته ...
قطره ها می چکه و من خوابم می ره تو رو تو خواب می بینم
که داری قطره ها رو می شماری ۱۰۰۰
۱۰۰۱
......
و من هنوز تنم می لرزه ... و قلبم ... قلبی که این روزا چه مشکل می زنه ....
از خواب می پرم دوباره ... دوباره ...و باز همون قصه همیشگی ... تکرار و تکرار و تکرار
هنوز نمی دونم تو اون نوار قلب لعنتی به جز تو چی نوشته
که دکتر دائما تکرار می کنه داره از دست می ره
داره از دست می ره
وتو هنوز باور نداری که آروم اومدن این قطره ها چه زجری داره!!!!
قطره هایی که تمومی نداره!
و اشک های من ....
و سرم های من !!!
شاخه گلی برای مزار
از باغ می برند چراغانی ات کنند ...
تا کاج جشن های زمستانی ات کنند ...
پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار ...
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند ...
یوسف!به این رها شدن ار چاه دل مبند ...
این بار می برند که زندانی ات کنند ...
ای گل گمان مکن به شب جشن می روی ...
شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند ...
یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست ...
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند ...
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست ...
گاهی بهانه ای ست که قربانی ات کنند ...
.....................................................
فاضل نظری
شهر من ،من به تو می اندیشم...
هم از سکوت گریزان،هم از صدا بیزار
چنین چرا دلتنگم؟چنین چرا بیزار...
زمین از آمدن برف تازه خشنود است
من از شلوغی بسیار رد پا بیزار
قدم زدم!ریه هایم شد از هوا لبریز
قدم زدم!ریه هایم شد از هوا بیزار
اگر چه میگذریم از کنار هم آرام
شما ز من متنفر،من از شما بیزار
به مسجد آمدم و نا امید بر گشتم
دل از مشاهده ی تلخی ریا بیزار
صدای قاری و گلدسته های پژمرده
اذان مرده و دل های از خدا بیزار
به خانه بروم؟!خانه از سکوت پر است
سکوت میکند مرا از زندگی بیزار
تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست
از این سکوت گریزان،از آن صدا بیزار
فاضل نظری
...
قاصدک ها خاموشند آنان را پیامی نیست ...
از سکوتشان اما ... داستان ها تعبیر می کنی...
مرا سکوتی نیست...کز آن قصه ها تعریف کنی...
مرا تنها حقیقتی ست ...
کز آن مهر خموشی بر دهان می زنی و لب ها ...
به دندان می گزی...
سر راه که می آیی...
سر راه که می آیی ... کمی ابر ها را با دستت کنار بزن ...با انگشتانت ... به نرمی ...
همانگونه که گاهی موهای پریشانم را کنار می زدی...
سر راه که می آیی مشتی ستاره بچین از همان ها که دم دست ترند ...
ستاره های ریز و درشت ...
یک کف دست هم آفتاب از شرقی ترین آسمان دیدگانت با خود بیاور ...
برای فردا روزی لازمش دارم ...
سر راه که می آیی گل نچین... هر چه گلبرگ با باد بر خاک تنت افتاده است جمع کن ...
کافی ست روی سبزه ها قدم بزنی ...
همه جا هست شقایق و نرگس و لاله پرپر ...
یک قدح آسمانی دارم ... یادت هست؟ پراز اشک چشم ...
اشکهایی که روزی گونه ات را خیس می کرد ...
و نمی دانستیم اشک من است یا تو که گونه هامان خیس است ...!
از سر شوق بود یا غربت از یاد رفته مان ؟...
گلبرگ ها را در آن می ریزم ... می مانند... باران اشک شور است ...
برگ گلها تازگی غریبی می گیرند ...سر راه که می آیی ...
نزدیک پنجره که رسیدی مرا صدا بزن...به نام...آرام...مثل آن وقت ها...
دستت پر است با این همه ره آورد...
من به پیشوازت می آیم...از پشت پنجره...
سر راه که می آیی...
یادم آمد ... تو دیگر نمی آیی...سر راهت ایستاده ام تا مرا با خود بیاوری ...
اما... تو ... دیگر ...
بیا در غروب یک روز بهاری ... در اردیبهشت ماه ...
وقتی که هوای خانه پر از بوی رازقی و شبو و یاس است ...
آرام و آهسته ...بی آنکه کلامی بگویی...بیا از راه برس...
مثل نسیم که پیش از آنکه فکر کنی روی پوستت می نشیند ...بیا...بی خبر بیا...
مثل رگبار بهاری...که تا چشم بر هم بزنی لایه ای شبنم روی پوستت می نشاند...
بیا ...از راه برس...
آرام و بی خبر...
اگر بگویی که اینگونه خواهی آمد من قرار می گیرم ...باور کن...فقط بگو در اردیبهشت می آیی؟
هنگام غروب ...بی خبر ...آرام...و من ایمان خواهم آورد که هرگز نمی آیی...هرگز...
خاک من کجاست؟ خاک من جایه که عشق توش جرمه؟
بابا :عزیزم جایزه شاگرد اولی چی می خوای؟
آبجی :بابا می شه منو از این کشور بفرستی برم؟
با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید؟
گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام
و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهاتان
زخم دار است
با ریشه چه می کنید؟
گیرم که بر سر این بام
بنشسته در کمین پرنده ای
پرواز را علامت ممنوع می زنید
با جوجه های نشسته در آشیانه چه می کنید؟
گیرم که می زنید...گیرم که می برید
گیرم که می کشید...
با رویش ناگزیر جوانه چی می کنید؟...
منو یادت می یاد؟همون مهربون سالهای دور...
به خاطر آرزوی یک لحظه ی من که پیش تو باشم
به خاطر دست های کوچک من در دستهای بزرگ تو
و لب های بزرگ من بر گونه های بی گناه تو
به خاطر شبنمی بر برگ هنگامی که مرا در کنار خود می بینی
به خاطر سنگفرشی که مرا به تو می رساند نه به خاطر
شاهراههای دور دست
به خاطر خودت
به خاطر تو و هر چیز کوچک و پاکی که به خاک می افتد
مرا به یاد آر
مرا به یاد آر
یه روزی نیا که ....
من خودم هستم و تو همان که بودی ... ما همچنان هستیم که از پیش بوده ایم
مرا با نام آشنای قدیمی ام صدا بزن و با همان سادگی همیشگی
با من سخن بگو
آوایت را تغییر نده و در ابراز تاسف آنرا آشفته نساز
باز هم بخند همچون گذشته لبخند بزن و به من فکر کن مگذار که در هاله ای از سایه پنهان گردم.
چرا تنها به دلیل آنکه دیده نمی شوم نباید به یاد آورده شوم؟
من تنها تو را انتظار می کشم
برای لحظه ای در همین نزدیکی ها
چرا که من نمرده ام پس بر مزار من نایست من آنجا نیستم
من تنها در اتاق دیگر آرمیده ام
و تو را انتظار می کشم...
عشق تنها گفتن نیست ..گاه نگاه هست وسکوت...
گفتی که غزل بگو ... چه بگویم ؟ ... مجال کو؟
شیرین من ... برای غزل شور و حال کو؟
پر می زند دلم به هوای غزل ... ولی
گیرم که هوای پر زدنم هست ... بال کو؟
نشد
می خواستم که در دل شبها ستاره ای
چرخان به گرد صورت ماهش شوم...نشد
می خواستم که وقت هم آغوش او شدن
حتی فدای حس گناهش شود ...نشد
می خواستم که دریچه ی پژواک خنده اش
یا آیینه مقابل آهش شوم...نشد
گفتم به خود که همدم تنهایی اش شوم
بی چشمداشت پشت و پناهش شوم نشد
می خواستم که حادثه باشم برای او
شیرین و تلخ قصه ی راهش شوم...نشد
می خواستم به شیوه ی ایثلر و معجزه
قبله برای قلب و نگاهش شوم ...نشد
گفتم به خود همیشه ی او می شوم
حتی نشد که گاه به گاهش شوم...نشد
دلم برای دیروزهایمان تنگ شده...
هان بر سر این دو راهه از روی نیاز ...
چیزی نگذاری ... که ... نمی آیی باز ...
عشق تنها گفتن نیست ... گاه نگاه هست و سکوت
سوختم آتش نبود ...
باختم ... بازی نبود ...
عاشقی کردم ولی عشقی نبود ...
آزمودم...
عاقبت ...
خویشم نبود ...
خواب دیدم ...
رفته ام شاید
شاید راهیه راهی شوم...
عالم معنا ...عالم بدیهیات است...
تنها کسی که همیشه ساکت زیر بار قلم من مینشینه و حرفهایم را گوش میده و درونش نگاه میدارد...شاید غم خوار ترین چیزها...کاغذهایی هستند که سنگین ترین غصه ها را یدک میکشند و دم نمیزنند...
...
یاد چشمهایت افتادم
شب های آخر
یاد حرف خودم
اگه میخوای میرم
کاش نمیخواستی...
به یاد روز هایی که می میرند...سکوت می کنم
گفتم بگو...
سکوت کرد و هیچ نگفت و رفت...
و من... هنوز گوش می کنم...
راز...
چه با شتاب آمدی..در زدی.گفتم:برو...اما نرفتی و باز کوبه ی در را کوبیدی.گفتم:بس است برو...گفتم:اینجا سنگین است و شلوغ.جا برای تو نیست.اما نرفتی نشستی و گریه کردی.آنقدر که گونه های من خیس شد .بعد در را گشودم و گفتم:نگاه کن اینجا چه قدر شلوغ است؟و تو خوب دیدی که آن جا چه قدر فلسفه و هنر و منطق و کتاب و مجله و روزنامه و کامپیوتر و کاغذ و حرف و حرف و حرف و تنهایی و بغض و زخم و یاس و دلتنگی و اشک و گناه و گناه و گناه و آشوب و مه و تاریکی و سکوت و سکوت و ترس و ترس و ترس ...در هم ریخته بود و دل گیج گیج بود.و دل سیاه و شلوغ و سنگین بود .گفتی :(این جا راضی نیست؟)گفتم راز؟گفتی من رازم...و آمدی تا وسط خط کش ها.من دست هات را در دست هام می فشردم تا نگریزی اما فریاد می زدم: برو ....برو....تو سحر خواندی.من به التماس افتادم. تو چه سبک می خندیدی..من اما همه ی وجودم به سختی می گریست.بعد چشم ها از میان آن دو قاب سیاه جادو کردندو گویی طوفانی غریب در گرفت.آن چنان که نزدیک بود دل از جا کنده شود . و من می دیدم که حرف ها و فلسفه ها و کتاب ها و خط کش ها و کاغذ ها و یاس ها و تاریکی ها و گناهان و ترس و آشوب و مه و مه و سکوت و سکوت و زخم و دل تنگی...مثل ذرات شن در شن زار از سطح دل روییده می شدند و چون کاغذ پاره هایی در آغوش طوفان گم.
خانه پرداخته شد.خانه روشن شد و خلوت و عجیب و سبک.و تو در دل هبوط کردی .گفتم : چیستی؟ گفتی: راز .گفتم : این دل خالی ست ...تشنه ام. گفتی :دوستت دارم.و من ناگهان لبریز شدم....