مهربون مه آلود

دست بردار از این در وطن خویش غریب

مهربون مه آلود

دست بردار از این در وطن خویش غریب

ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش

بابا می گه : دوست داشتن مثه سکه می مونه و دل مثه قللک... 

 

اگه مهر کسی به دلت افتاد ... اون وقت اگه سکشو بخواد باید دلتو بشکونه ... 

 

اون وقت چه جوری انتظار داری وقتی نزدیکم می شی خورده شیشه های دلم دستتو نبره؟ها؟؟  

 

 

 

ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش            بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

برای درد قدیمی درمان شدن سخت است...

فکر کنم باید یه رابطه ای بین 

 

                                       شکستن دل ... لرزش تن و قطره های سُرُم باشه... نه؟؟ 

 

 

قطره های سرم که چه آروم آروم می چکه ... 

 

انگار که هیچ وقت نمی خواد تموم شه ... 

 

                                                     و تو ...  

                            

                                                   تو که همیشه اون ور قطره هایی 

 

                                                   تو که داری قطره ها رو می شماری و 

 

                                                  نمی ذاری سرعتش از حد مجاز بیشتر شه ... 

 

           اینقدر زیاد که رگ هام بترکه .... 

 

          تا این کابوس لعنتی (بلا تکلیفی) تموم شه ... 

 

          تا دیگه قلبم هوس نکنه بازی در آره!!   یاد تو بیفته ... 

 

         قطره ها می چکه و من خوابم می ره    تو رو تو خواب می بینم   

 

                          که داری قطره ها رو می شماری                     ۱۰۰۰ 

                                                                                          ۱۰۰۱ 

                                                                                          ...... 

            و من هنوز تنم می لرزه ... و قلبم ...       قلبی که این روزا چه مشکل می زنه .... 

 

           از خواب می پرم دوباره ... دوباره ...و باز همون قصه همیشگی ... تکرار و تکرار و تکرار  

 

          هنوز نمی دونم تو اون نوار قلب لعنتی به جز تو چی نوشته  

  

                                          که دکتر دائما تکرار می کنه           داره از دست می ره 

 

                                                                                        داره از دست می ره 

 

                     وتو هنوز باور نداری که آروم اومدن این قطره ها چه زجری داره!!!! 

 

                     قطره هایی که تمومی نداره! 

 

                    و اشک های من .... 

 

                           و سرم های من !!!         

 

                                                

شاخه گلی برای مزار

از باغ می برند چراغانی ات کنند ... 

 

تا کاج جشن های زمستانی ات کنند ... 

 

پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار ... 

 

تنها به این بهانه که بارانی ات کنند ... 

 

یوسف!به این رها شدن ار چاه دل مبند ... 

 

این بار می برند که زندانی ات کنند ... 

 

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی ... 

 

شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند ... 

 

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست ... 

 

از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند ... 

 

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست ... 

 

گاهی بهانه ای ست که قربانی ات کنند ... 

 

.....................................................  

 

فاضل نظری

....

من کزین فاصله غارت شده ی چشم توام ... 

         

                                         چون به دیدار تو افتد ... 

  

                                                              سر و کارم  ...   چه کنم؟؟؟