به خاطر آرزوی یک لحظه ی من که پیش تو باشم
به خاطر دست های کوچک من در دستهای بزرگ تو
و لب های بزرگ من بر گونه های بی گناه تو
به خاطر شبنمی بر برگ هنگامی که مرا در کنار خود می بینی
به خاطر سنگفرشی که مرا به تو می رساند نه به خاطر
شاهراههای دور دست
به خاطر خودت
به خاطر تو و هر چیز کوچک و پاکی که به خاک می افتد
مرا به یاد آر
مرا به یاد آر
من خودم هستم و تو همان که بودی ... ما همچنان هستیم که از پیش بوده ایم
مرا با نام آشنای قدیمی ام صدا بزن و با همان سادگی همیشگی
با من سخن بگو
آوایت را تغییر نده و در ابراز تاسف آنرا آشفته نساز
باز هم بخند همچون گذشته لبخند بزن و به من فکر کن مگذار که در هاله ای از سایه پنهان گردم.
چرا تنها به دلیل آنکه دیده نمی شوم نباید به یاد آورده شوم؟
من تنها تو را انتظار می کشم
برای لحظه ای در همین نزدیکی ها
چرا که من نمرده ام پس بر مزار من نایست من آنجا نیستم
من تنها در اتاق دیگر آرمیده ام
و تو را انتظار می کشم...